Dewey's Story Test
Instructie
Hieronder staan acht verhaaltjes. In ieder van deze verhaaltjes staan enkele zinnen cursief afgedrukt. Geef aan, wat u denkt dat de meeste mensen van het beschreven gedrag zouden vinden als zij het zelf zouden hebben gezien.
- Normaal u vindt het gedrag normaal in die situatie
- Vreemd u vindt het gedrag vreemd in die situatie
- Erg vreemd u vindt het gedrag erg vreemd of excentriek gedrag is in die situatie
- Schokkend u vindt het gedrag schokkend gedrag in die situatie
Verhaal 1: in de supermarkt
De supermarkt waar Robert, die in een badplaats woont, gewoonlijk zijn boodschappen doet, heeft een klein bordje bij de deur hangen waarop staat "VERBODEN MET BLOTE VOETEN DE WINKEL TE BETREDEN". Op een zomerse dag ziet Robert een knap meisje zonder schoenen aan de winkel binnengaan. Ze is ongeveer van zijn leeftijd, twintig jaar, heeft lange haren en draagt een wat ouderwetse jurk, die tot haar enkels komt. Robert wil haar graag waarschuwen over het verbodsbordje, maar durft haar niet aan te spreken. In het verleden is het vaak vervelend afgelopen als hij een hem onbekend meisje aansprak. Uiteindelijk besluit hij, dat het misschien mogelijk is haar voeten af te schermen, zodat de winkeleigenaar deze niet kan zien. Hij duwt zijn winkelwagentje vlak achter het hare, gang na gang. Een keer of twee kijkt het meisje naar hem met een boze blik in haar ogen. Plotseling zwenkt ze haar winkelwagentje naar de snelkassa. Ze heeft twaalf artikelen in haar karretje, terwijl het bordje van de snelkassa duidelijk aangeeft, dat die bedoeld is voor "TIEN OF MINDER ARTIKELEN". Robert is hier nog meer van streek door. Hij denkt dat het meisje het lot tart, door nog een regel te overtreden. Als de cassiere haar zonder problemen door laat gaan, ontspant Robert eindelijk. Op dat moment draait het meisje zich om en zegt: "Ik weet niet waarom je mij volgt, maar als je er niet onmiddellijk mee stopt, dan roep ik de politie"!
Verhaal 2: in de lift
Karel, 23 jaar oud, zit al maanden zonder werk. Vandaag heeft hij goede hoop dat hier een eind aan komt, want hij is onderweg naar een sollicitatiegesprek voor een baan die hem op het lijf geschreven staat. In de lift naar boven zegt een vreemde met een vriendelijke stem "Aangenaam weer buiten, is het niet?" Juist op dat moment ziet Karel zijn spiegelbeeld in de spiegel bij de liftknopjes en het valt hem op dat zijn haar een beetje vreemd piekerig is. Hij draait zich om naar de vriendelijke vreemdeling en vraagt: "Heeft u wellicht een kam die ik even kan lenen, alstublieft?"
Verhaal 3: in het park
Sander, 25 jaar oud, is een administratief medewerker, die in de stad in een kantoor werkzaam is. 's Middags neemt hij zijn brood mee om het in een klein parkje op te eten en gaat op een zonnig plekje op een bank zitten. Hij verkruimelt een beetje van zijn boterham en strooit het over de grond voor de duiven. Deze dag staat er een kinderwagen naast zijn favoriete bankje. Sander ziet verderop een peuter op de schommel zitten, die door een jonge vrouw geduwd wordt. De baby in de kinderwagen is gaan huilen, maar de moeder heeft het kennelijk niet gehoord omdat de schommel zo'n piepend geluid maakt. Sander weet nog wel, dat als zijn kleine neefje zo schreeuwt, dit wel kan betekenen, dat de veiligheidsspeld van de luier open is gegaan. Liever dan de moeder bij de schommel lastig te vallen, controleert Sander snel de kleertjes van de baby om te zien of de veiligheidsspeld nog wel goed dicht zit.
Verhaal 4: naam vergeten
Paul, 23 jaar oud, heeft een klein bedrijfje. Hij herstelt oud meubilair. Soms vraagt een klant wel eens om thuis wat te komen repareren. Een oudere dame belt hem op en vraagt of hij een kras op haar bureau thuis kan komen herstellen.Tot zijn ongenoegen bemerkt Paul, dat hij vergeten heeft de naam van de mevrouw te noteren, toen hij haar adres opschreef. De mevrouw begroet hem als hij aankomt hartelijk, en zegt: "Kom binnen, Paul. Ik heb gehoord dat jij je werk goed doet." Omdat Paul zich schaamt, dat hij haar naam niet heeft onthouden, wacht hij tot ze de kamer uitgaat om snel de laden van haar bureau te doorzoeken. Hij ontdekt daarin een paar brieven, gericht aan mw. Isabel de Wit. Hij herkent de naam onmiddellijk. Tevreden doet Paul de lade zonder verder iets aan te raken dicht en repareert vaardig de kras. Als mw. de Wit terugkomt en de reparatie ziet, zegt zij: "Dat ziet er keurig uit, hoeveel ben ik je schuldig, Paul?" Hij antwoordt: "Ik heb er niet zo lang over gedaan, vijftien euro is wel genoeg, Isabel".
Verhaal 5: in het vliegtuig
Emilie, 19 jaar oud, heeft zich verslapen terwijl zij het vliegtuig moet halen. Wakker geworden, heeft zij nog net genoeg tijd om zich aan te kleden en naar het vliegveld te gaan, dus slaat zij haar ontbijt over. Tegen de middag komt de stewardess met de lunch, maar Emilie heeft inmiddels zo'n honger dat een portie niet genoeg is voor haar. Aan de andere kant van het gangpad zit een klein meisje wat te spelen met haar eten, klagend: "Ik kan dit niet eten." Het was overduidelijk dat ook haar vader niets meer hoeft, want hij zegt dat ze het dan maar moet laten staan. Emilie leunt over het gangpad heen en zegt: "Als uw dochtertje haar eten niet meer wil, zoudt u het dan aan mij willen doorgeven?"
Verhaal 6: het etentje
Rogier, 22 jaar oud, woont alleen in een huurwoning. Hij is een nogal nerveus persoon, maar hij heeft voor zichzelf ontdekt dat hij zich wat beter voelt als hij iedere twee uur iets eet en hij alleen bepaald voedsel eet. Op een goede dag belt een mevrouw hem op om hem uit te nodigen voor het eten, met de uitleg dat zij een vriend van zijn ouders is. Rogier accepteert de uitnodiging met genoegen. Hij waarschuwt zijn gastvrouw meteen, dat hij geen vlees eet en dat hij geen zout op zijn groente gebruikt. Wanneer Rogier op het afgesproken tijdstip arriveert, herinnert hij zich dat hij nu twee uur niet heeft gegeten. Zonder tijd te verliezen, zelfs voordat iedereen aan elkaar is voorgesteld, vraagt hij aan de gastvrouw hoe laat er wordt gegeten. Zij antwoordt dat het eten over ongeveer een uur klaar is. Hierop opent Rogier zijn tas, haalt er een appel en wat noten uit, en gaat die onmiddellijk opeten. Vlak voordat het eten geserveerd wordt, toont de gastvrouw hem een smakelijk samengestelde schaal fruit en groente, met de vraag of dit voor hem genoeg is. "Het ziet er prachtig uit, dank u," zegt Rogier, "maar als u het niet erg vindt, dan wacht ik nog een uur voordat ik ga eten. Ik heb net een uur geleden wat gehad".
Verhaal 7: verboden voedsel
Elizabeth lijdt al vrijwel haar gehele leven aan suikerziekte. De doktoren hebben haar verteld dat ze zich zeer nauwkeurig aan haar dieet moet houden om ernstige gevolgen te vermijden. Als zij ergens wordt gevraagd om te komen eten, legt zij van tevoren duidelijk haar probleem uit. Bij grotere bijeenkomsten of feesten, regelt ze de dingen zelf, door verboden voedingsmiddelen te vermijden of door ze onaangeraakt op haar bord te laten liggen. Bij dergelijke gelegenheden heeft zij het niet over haar medische conditie, behalve als iemand haar verboden voedsel probeert te dringen, in welk geval zij zegt: "Nee, dank je, ik ben diabeet." Op sommige partijtjes is er voor haar niet veel dat ze kan eten en in zulke gevallen geniet ze alleen van de gesprekken en het gezelschap en wacht ze tot ze thuis is om daar iets te eten dat ze wel mag hebben.
Verhaal 8: het middagdutje
Frank had op 19-jarige leeftijd werk gevonden bij een hoveniersbedrijf. Iedere dag nam hij zijn lunchdoosje mee. Rond het middaguur, waste Frank zijn handen met het water uit de tuinslang en ging dan op een schaduwrijke plaats zitten om te eten. Omdat hij een uur lunchtijd had, maakte hij soms een middagdutje achter een struik. Op een dag begon het rond het middaguur te regenen. Frank klopte aan de deur en vroeg toestemming om binnen te eten. Mevrouw gaf hem toestemming en zei dat hij binnen kon komen. Omdat zij bezig was met de kinderen, besloot hij haar verder niet lastig te vallen. Hij zocht zelf de badkamer op en waste zijn handen. Toen zocht hij de eetkamer en at daar zijn lunch. Hij ruimde zijn kruimels op en zocht naar een plekje om te rusten. Het tapijt in de woonkamer was lekker dik, dus besloot hij zijn middagdutje te doen achter een grote leunstoel.
