Directieve therapie
Directieve Therapie ontstond in de jaren 70 van de vorige eeuw. Een aantal therapeuten creëerde, in reactie op de ingewikkelde psychotherapieën die toen populair waren een eenvoudige vorm van therapie voor "de gewone mensen met (on)gewone klachten en problemen". Ze schreven helder en leesbaar op wat ze deden en gaven tips waar je in de dagelijkse praktijk wat aan had. Het geven van directieven (aanwijzingen) door de therapeut is een van de belangrijke kenmerken van de directieve therapie evenals de grote actiegerichtheid en het werken aan concrete doelen. Directieve therapie probeert in een beperkt aantal gesprekken op een praktische manier psychische klachten aan te pakken. Directieve therapie is een eclectische vorm van hulpverlening: werkzame interventies uit verschillende vormen van psychotherapie worden toegepast. Directieve therapie is van grote invloed geweest op CGT en min of meer daarin opgegaan.
Uitgangspunten
- De therapeut geeft aanwijzingen (directieven)
- Het aantal zittingen wordt beperkt gehouden (het streven is circa twaalf zittingen)
- Therapeut en cliënt werken aan concrete, welomschreven doelen.
- De problemen en klachten worden in een zo gunstig mogelijke context geplaatst.
- Directieve therapie is pragmatisch: wat helpt is belangrijker, dan wat zou moeten helpen.
- Directieve therapie is gericht op actie: de patiënt moet in beweging komen.
- De benadering is eclectisch: uit verschillende therapievormen wordt het beste uitgekozen.
- De "omgeving" wordt zoveel mogelijk bij de therapie betrokken.
- Directieve therapie is voor "gewone mensen".
- Directieve therapie is voor mensen met "klachten".
- In directieve therapie worden de zogenaamde non-specifieke therapiefactoren optimaal benut.
