Antidepressiva - generiek vs merk
Als het patent op een medicijn verlopen is wordt het medicijn vaak, door de apotheek vervangen door een goedkoper "generiek" middel. Hoewel de medicijnen qua werking en bijwerkingen niet zouden mogen verschillen, hebben patiënten toch vaak een andere ervaring. Een generiek preparaat wordt alleen toegelaten als bewezen is dat de biologische beschikbaarheid binnen vastgestelde marges overeenkomt met het merkpreparaat. Aangezien in die biologische beschikbaarheid het enige verschil kan zitten, zouden merk- en generieke preparaten gelijkwaardig moeten zijn.
De Canadese onderzoekers hebben twee preparaten onderzocht: Efexor XR (het officiële merk) en het generiek middel venlafaxine. Het bleek dat de twee citalopram preparaten niet verschilden, maar de twee venlafaxine preparaten wel. Bij de laatste kwam venlafaxine uit het generieke preparaat veel sneller vrij; het was dus nauwelijks een XR preparaat. Het voldeed ook geenszins aan de vereiste marges van biologische beschikbaarheid. Ook de bijwerkingen verschilden en de auteurs stellen dat er verschillen in werkzaamheid op kunnen treden door het verschil in biologische beschikbaarheid.
Mogelijke verschillen in biologische beschikbaarheid zijn minder belangrijk als een patiënt op een middel wordt ingesteld. Wel belangrijk zijn ze als op een vervolgrecept een ander preparaat wordt verstrekt dan waarop de patiënt is ingesteld. Het advies voor de voorschrijvend arts is om altijd op het recept de specifieke naam van het preparaat waarop de patiënt is ingesteld te vermelden en te eisen dat dat niet veranderd wordt. Veranderingen van het ene naar het andere generieke preparaat zouden vermeden moeten worden.
Referenties
- Moleman, P
Zijn generieke preparaten van antidepressiva gelijkwaardig aan de merkpreparaten?
Moleman Psychopharmacology 28 juli 2009 - Chenu F, Batten LA, Zernig G, Ladstaetter E, Hébert C, Blier P
Comparison of pharmacokinetic profiles of brand-name and generic formulations of citalopram and venlafaxine: a crossover study
J Clin Psychiatry 2009;70:958-966.
